SYSTEMATIC DOUBT Of Rene Lauffer nu als het verleidelijke genie of de bedrieglijke demon van de contemporaine fotografie gezien mag worden, hangt hoegenaamd af van het feit of je van zijn werk danwel het genre van zijn werk houdt. Rene orkestreert rijke beeldcomposities met behulp van foto's die hij in bepaalde perioden en fotosessies - naar thema - vastlegt. Hij doet dat al lang, hij vertegenwoordigt de generatie fotografen waaraan de photoshopgeneratie schatplichtig is. Lauffer werkt op ambachtelijke wijze aan zijn kunst, in zijn systeem van in lagen over elkaar schilderen met foto's is hij wars van hedendaagse trucages . Wat in de beschouwing van zijn werk buiten kijf staat is dat zijn werk aan de grondvesten van de 'fotografische' werkelijkheid knaagt. Waar fotografie een registratie van sence-data betreft, maakt dit de fotografie en-sich tot een hoogst discutabele kunst. Het beeld is vaak reeds ten prooi gevallen aan het moment voordat het licht van de flits is vervaagd. Iedereen is fotograaf, de meesten onder ons zijn dat echter uitsluitend voor zichzelf, Rene Lauffer gaat hier in zijn digitale foto kunst ver overheen. Lauffer componeert als een musicus een droom, of zoals je wilt, werkelijkheid, Ofschoon je feitelijk maar op een manier naar een werk kan kijken,een plaatje,ontdek je vanuit je diepere meer persoonlijke waarneming een rijke schakering aan beeldinformatie die je op heel diverse wijze kan interpreteren. Hiermee wordt het kijken naar het werk van Rene een feest voor de filosofen onder ons. Zij die echter niet van diepgaande gedachten houden kunnen het werk natuurlijk ook gewoon mooi vinden, daar is niets mis mee. ergelijk het kijken naar zijn werk met het kijken naar een tafel; hoewel we allemaal weten dat het een object betreft met een blad vier poten, laten we aannemen, bruin van kleur; kun je vanuit ieder objectief de zelfde tafel als een ander een ander voorwerp zien. De bruine kleur kent evenveel omschrijvingen als de facetten van een diamant. Onder steeds een andere hoek kan vanuit het variabele perspectief een vrijwel oneindig aantal beelden van de tafel bestaan. In dit voorbeeld zijn dit de voornoemde sence-data. De gegeven informatie trekt automatisch alle overtuigingen, ideeën, gedachten, en materie in twijfel. Deze Cartiaanse twijfel maakt de werken van Rene Lauffer tot hallucinaties, de zintuiglijke ervaring komt op de kop te staan, Niets is nog wat het lijkt. Het werk van Rene is geëvolueerd sinds zijn laatste tentoonstelling. Hij is op een zoektocht naar vernieuwing terug gekeerd tot de kern, tot zijn bezieling. De bezieling van Rene Lauffer is te vinden in zijn obsessie betreffende de zeggingskracht van de mensen die hij op de gevoelige plaat zet. Tevens raakt hij ook bezield van schoon hij die hij aantreft in het werk van architectuur en collega-kunstenaars. In de actuele serie werk betreft dat haute-couture ontwerpen van Peter George d'Angelino Tap. Zijn kleding omarmt en onthuld, daarin sluit het aan bij- of geeft het een vingerduiding voor het werk van Lauffer. Wat Rene steeds verrast is de metamorfose. Niet alleen over de visuele verschijningsvorm van het oeuvre maar over ook het gedrag dat zijn modellen tentoonspreiden als zij de kleding van de ontwerper aantrekken. Als zij in deze outfits gefotografeerd worden voelen ze zich verheven,hun dromen komen uit. Perfect gevisageerd en gestileerd figureren de modellen in al hun majesteit in een denkbeeldige werkelijkheid. Deze gevoelsgegevens zijn voor de modellen, volwassene vrouwen, on-voor-de-hand-liggende schoonheden de context van een droom. Een mogelijk ongelooflijke - maar heuse werkelijkheid, die zij slechts kunnen geloven als ze wakker zijn. Dit is ook wat de toeschouwer ziet in de composities van de fotograaf; er is in het beeld evenveel informatie om hem te interpreteren als werkelijkheid als dat er redenen zijn om deze droom van een wakende ervaring te onderscheiden . Descartes heeft ooit aangeduid dat we leven in een wereld die ideeën kan voortbrengen die wij beleven als dromen. De kunst ideeën als dromen te verbeelden verstaat ook Rene Lauffer en daarom is hij mijns inziens eerder een bedrieglijke demon dan het verleidelijke genie, hij is een duivelskunstenaar. Voortbordurend op de vaak barokke vormgeving in voorgaand werk, refereren de actuele beelden van Rene aan foto’s van rond het jaar 1900. De sepia beelden die we allemaal kennen uit het album van onze grootouders. Mensen poseren in hun mooiste - of vaak ook in geleende kleding, statig en emotieloos. Ze figureren tegen een standaard achtergrond, terwijl de ruimte vervaagt naar monochroom. Kijkend naar deze foto’s besefte Lauffer zich het moment van de opname, de efemere versie van de eeuwigheid die feitelijk een bevestiging is van het verscheiden van de geportretteerden. Onder invloed van deze reflecties is het nieuwe werk van Rene Lauffer ontstaan en zo raakt zijn visie op het heden doordrenkt van het verleden. Al deze gegevens verweeft hij als een ware duivelskunstenaar in de architectonische, surrealistische achtergronden die zijn werk kenmerken . Doch, zoals gezegd hij is naar zijn oorsprong teruggekeerd, de kerken, fabrieken en bruggen zijn tot een abstracter niveau teruggebracht .De ruimte is niet langer een decor , het werk verbeeld niet langer een opera maar wordt tot een opera. Er treed een verweving van ruimte en object op , een spookachtige surreële werkelijkheid doet de objecten en de personages als in een schilderij tot een geheel versmelten. Het medium ,de pixels van de digitale fotografie, weeft een gecompliceerd jacquard zoals in een droom een gelaagde werkelijkheid lijkt te bestaan. In een wereld waarin we ons denken en doen ,laten bestieren door bergen,snelwegen ,oceanen gebouwen bomen en auto’s ,is het een zegen dat we duivels hebben die durven verleiden , dat we geniën hebben die durven bedriegen. Dat we de kunsten hebben die nieuwe perspectieven kunnen blijven werpen op de werkelijkheid en onze dromen. Dat we een kunstenaars als Rene Lauffer hebben die ons systematisch blootstelt aan twijfel. Sapere aude, Peter George d’Angelino Tap Bronnen, Decartes, Russel, Roland-Holst, Preston,Bomans, Herder

Foto Erik Hup